Tetraplegik

Przestrzegacie innych przed tym, co wam sie stało, a może i im się stac, gdyby...? Czy wam to wisi?

Śledzicie w mediach, necie ''wasze'' przypadki, komentujecie, odzywacie się na maila, szperacie ''po więcej''.
Budzi w was to te ''same'', żywe emocje, czy juz przygasło, a zycie toczy się dalej?
Macie jakąs misje uświadamiania, dawania świadectwa?

Przyznam się, ze gdy mam podobne doświadczenia do opisywanych np. w mediach, to niestety musze wątek przeczytać czy program obejrzec, nawet jesli nic tam nowego nie powiedzą. Musze się ''wymęczyć'' i odsłuchać czy zobaczyć swoje. Zazwyczaj budzi się we mnie chęc reakcji, ale jest dosyc stępiała, zwłaszcza, gdy weryfikuje pewne rzeczy w necie i dochodze do wniosku, ze Ameryki nie odkryłam, szkoda tylko, że nie wiedziałam tego wcześniej.
Za to pojawiło sie we mnie coś takiego, że jak czegoś nie wiem, dobrze danego tematu nie znam, bo np. jest mi obcy, to muszę go zbadać na własną rekę, dotrzeć do sedna. To się pojawiło, gdy spotkaly mnie przykre doświadczenia, ktore poznawalam na własnej skorze nic o nich wcześniej nie wiedząc. Teraz chciałabym sie ''nie dac'', ale to chyba na próżno

Przestrzegam innych przed skokami do wody i moi znajomi przestrzegają swoje dzieci podając mój przykład.