Tetraplegik

O wyjściu w miejsca publiczne sklep / park to nawet nie ma mowy, a tym bardziej nie chce nawet rozmawiać o far, twierdząc że nie będzie się przystosowywala do tego, bo to nie jest życie. Takie słowa słyszę za każdym razem. A szkoda dziewczyny bo jest młoda i nie wiem jak do niej dotrzeć. Dla jasnośc...

Tutaj minęły 3 lata i nic nie dociera, żadne argumenty. Owszem są dni że się trochę pośmieje i wydaje się że wszystko zaczyna się układać a na drugi dzień jakby życia w sobie nie miała.

A jeżeli ktoś nie przyjmuje tego do swojej głowy że już nigdy nie będzie chodził. Nie widzi sensu w tym że dostał druga szansę, nie uważa że jest to druga szansa tylko że życie skończyło się z dniem poznania diagnozy.
Jak można takiej osobie pomóc?

A ile czasu jesteś po urazie?

Po jakim czasie pogodziliscie się z tak beznadziejną sytuacją bycia tetra ?
A może z tym się nie da pogodzić? Jak wy do tego podchodzicie?