Spastyczność

Jednym z zasadniczych objawów uszkodzenia ośrodkowego neuronu ruchowego jest niedowład mięśni lub spastyczne porażenie. Ostatni polega na wzmożonym napięciu mięśniowym, któremu towarzyszą wygórowane odruchy ścięgniste. Występowanie spastyczności niesie za sobą pewne korzyści, m. in. uruchomienie pompy mięśniowej (pozytywny wpływ na naczynia krwionośne), zapobieganie osteomalacji, zanikom mięśniowym i obrzękom limfatycznym. Jednak niekontrolowana spastyczność może prowadzić do trudności w codziennym funkcjonowaniu, włączając w to odczuwanie chronicznego bólu, ograniczenia ruchu w stawach oraz trudności ze snem. Nic wiec dziwnego, że jej leczenie jest jednym z większych wyzwań współczesnej rehabilitacji.

Fragment ksiązki "Urazy kręgosłupa odcinka szyjnego i ich następstwa" autorstwa Prof.dr hab.n.med. Jerzego Kiwerskiego

Spastyczność stanowi jedną z przeszkód w postępowaniu pielęgnacyjnym i rehabilitacji chorych z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Po minięciu okresu szoku rdzenia (termin wprowadzony w 1841 r. przez M. Halla), cechującego się całkowitą arefleksją, czyli zniesieniem odruchów fizjologicznych poniżej poziomu uszkodzenia rdzenia w sytuacji gdy rdzeń pozbawiony jest kontroli supraipinalnej - występuje znaczne zwiększenie aktywności motoneuronów. Przejawia się to spazmem, czyli przedłużonym, niekontrolowanym , nadmiernym skurczem mięśni szkieletowych oraz patologiczną, wygórowaną odpowiedzią na wszystkie formy stymulacji dotykowej, bólowej, propriocetywnej